~ Αθεράπευτα Ρεαλίστρια ~

     Κοντεύει τρεισήμισι το πρωί, μετά από μια ακόμη κουραστική βάρδια στη δουλειά και η υπερένταση μαζί με τις σκέψεις δε λένε να σταματήσουν. Τι νόημα έχουν όλα αυτά εν τέλει; Βγάζει κάπου όλο αυτό το ατέρμονο επαναληπτικό μοτίβο της μιζέριας; Γιατί κανείς εκεί έξω δε χαμογελά πλέον;       Το ότι η κρίση έχει γονατίσει κόσμο, ναι το ξέραμε. Αλλά είναι σα να έδωσε το ελεύθερο και σε άλλες συμπεριφορές να βγάλουν ξανά το κακό - μεσαιωνικό - τους πρόσωπο. Δε δύναται να είσαι στη χώρα που υποτίθεται γέννησε τη δημοκρατία και οι μισές σου κουβέντες να βρίθουν κεκαλυμμένο μίσος για το οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε σου χαλάει τη μουχλιασμένη νόρμα στην οποία είσαι συνηθισμένος. Δε θα ανοίξω αυτό το θέμα όμως τώρα, και κυρίως όχι σ' αυτό το είδος μονολόγου.       Λέω για τη γενιά μου. Αυτά τα παιδιά που πάνω στους ώμους τους έπεσαν βάρη που δεν έπρεπε και είναι άμαθα ακόμη. Υποτίθεται είμαστε ενήλικες αλλά δεν αισθάνεται κανείς έτσι. Πώς θ' αλλάξουμε τον κόσμο; Κάποιοι μεγαλώσαμε